به گزارش روابط عمومی جامعه خیرین مدرسه ساز کشور ؛ محمدتقی داورپناه متولد 9 فروردین ماه 1315 ا ست .او در خانواده ای هشت نفره دیده به جهان گشود تنها 10 سال داشت که مادرش را از دست داد.وی از همان دوران کودکی گوسفندها را به چرا می‌برده و در صحرا آن‌ها را می‌گرداند.او پس از مدتی به تهران رفت و در مغازه ای به کارگری مشغول شد . دلتنگی موجب شد تا دوباره به زادگاهش اصفهان بر گشته و شاگرد سنگ تراشی که شغل اصلی پدرش بود شود. در این بین با فردی که شهردار بود آشنا شده و کارهای ساختمانی را انجام می دهد . پس از مدتی یک کارخانه سنگبری در جاده شاه عبدالعظیم را راه انداری می کند. پس از انقلاب اسلامی به تجارت خودرو و لوازم خودرو می پردازد و از دهه ۷۰ به جمع خیرین مدرسه ساز می پردازد. این خیر مدرسه ساز در 21 سالگی ازدواج کرده و ۵ پسر و ۳ دختر دارد .

گفتنی است : شعار داور پناه «ایران را مدرسه کنیم » است و با اینکه تا به امروز هیچ گاه به مدرسه نرفته 236 مدرسه در سراسر ایران ساخته است.

  در ادامه گفتگوی علیخانی  با داور پناه را  به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان بخوانید.

محمدتقی داورپناه خیر مدرسه‌ساز در خصوص زندگی خود به علیخانی  گفت: 82 سال سن دارم، متولد خمینی‌شهر اصفهان هستم. پدرم کارگر سنگ‌تراش بود، 100 ساله  بودم که مادرملی  فوت کرد و همراه با پدر و چهار برادر و یک خواهر زندگی می‌کردیم.

وی ادامه داد: پدرم وضعیت مالی خوبی نداشت. از همان دوران کودکی گوسفندها را به چرا می‌بردم و هیچ گاه به مدرسه نرفته‌ام حتی نمی‌توانم اسم خودم را بنویسم.

در ادامه احسان علیخانی پیرامون مدرسه نرفتن از داورپناه سوال کرد او عنوان کرد: من به خاطر اینکه شرایط مالی خوبی نداشتیم بیشتر پیگیر  کار بودم، خودم به شخصه اعتقاد دارم این خواست خداوند بود. من شعرهای زیادی می‌دانم اما نوشتن بلد نیستم و از این موضوع ناراحت نیستم.

او ادامه می دهد :  در 21 سالگی ازدواج کردم و مشغول کار در یک سنگ فروشی بودم تا اینکه یک بار سنگ‌های خودم را به یک نفر فروختم که بعدها فهمیدم  شهردار اهواز بود و این ارتباط به خاطر صداقت و درستکاری که داشتم ادامه داشت و شرایط مالی من به واسطه فروش سنگ‌ها بهتر شد.

وی افزود: در طول زندگی خود تلاش کردم هیچ گاه دروغ نگویم و در کار خود نیز درستکار بودم و هیچ گاه حق کسی را ضایع نکردم.البته همسرم در این مسیر قناعت بسیاری داشت و قناعت‌های او در زندگی به روند مثبت مسیر زندگی کمک کرد.

با توجه به اینکه داور پناه خواندن و نوشتن نمی‌دانست اما همراهان خوبی او را کمک کردند و امین کار او بودند و دلیل این همراهی را صداقت و راستی می‌داند.

در بخشی از برنامه «ماه عسل»، علیخانی از مهمان برنامه این سوال همیشگی را پرسید که علم بهتر است یا ثروت؟ و داورپناه گفت  که علم بهتر است؛ چرا که اگر کسی نتواند از ثروت خود به درستی استفاده کند باعث نابودی می‌شود. اما علم می‌تواند باعث پیشرفت انسان شود و اصلاً با ثروت قابل مقایسه نیست. این دیدگاه من است البته من خودم معتقدم شاید قسمت بود من بی‌سواد باشم و این کارها را ادامه بدهم.

در بخش دیگری از برنامه ماه عسل کلیپی از مدرسه‌های که این خیر ساخته است، پخش شد.

داور پناه در خصوص تعداد مدرسه‌هایی که خود ساخته است، عنوان کرد: با رئیس نوسازی اصفهان صحبت‌هایی داشتیم و ساخت مدارس را شروع کردیم. 2633 مدرسه تاکنون ساخته‌ام. البته زمین و نظارت مهندسین به عهده دولت است و ما هزینه ساخت را می‌دهیم و نمی‌دانم تاکنون چقدر هزینه کرده‌ام.

علیخانی گفت: احساس نمی‌کردید از اموال‌تان کم می‌شود که داورپناه پاسخ داد به نظرم ثروت من کاهش نیافته است بلکه بیشتر شده است، در این راه باید به کار خود ایمان داشته باشیم تا نتیجه مثبت آن را ببینیم. از طرفی من قصد دارم همه ثروت خود را وقف کنم چرا که اگر برای فرزندانم بماند آنها دیگر کاسب نمی‌شوند و دنبال کار نمی‌روند. البته اگر برایشان خوب باشد حتما به آنها کمک می‌کنم اما به نظرم ثروت بسیار برای آنها سم است و وقف کنم بهتر است.

در ادامه برنامه دو میهمان دیگر نیز به این جمع اضافه شدند. آنها در سال 1343 وارد مدرسه‌ای شدند که داور پناه میهمان ماه عسل آن را   ساخته بود. یکی از این دو میهمان شهردار و دیگری استاد دانشگاه شده‌اند و همان طور که این دانش‌آموزان قدیمی صحبت می‌کردند بیشتر دانش‌آموزان مدرسه‌های وقف شده نماینده مجلس، دکتر و مهندس شده‌اند.

داورپناه در خصوص ساخت مدارس اظهار داشت: دو مدرسه نیمه کاره داریم که در حال تکمیل هستند و در حال شروع ساخت یک مرکز تفریحی و آموزشی هستیم. به نظرم وقف کردن مهم‌تر است چرا که با وقف نام خودت ماندگار می‌شود و می‌گویند این مدرسه وقف داورپناه  است و این زیباست .

در بخش پایانی برنامه  یک خیر جوان نیز به برنامه دعوت شد که  مدرسه‌ای را وقف کرده است که دانشجویان رشته خلبانی در این  مدرسه تحصیل می‌کنند و در این مدرسه اگر دانشجویان مشکل مالی داشته باشند با آنها همکاری می‌کنند.