به گزارش خبرنگار جامعه خیرین مدرسه ساز کشور ، محمدرضا حافظی در ۲۸ خرداد ۱۳۰۸ در بروجرد ، در خانواده‌ای متدین و خیر متولد شد ، پنج خواهر داشت و یک برادر کوچکتر، حاج‌آقا مصطفی و فخرالسادات خانم نام «محمدرضا» را برای این پسر انتخاب کردند. در سن ۲۷ سالگی ازدواج کرد و حاصل آن دو دختر و دو پسر است؛ گرچه حافظی در دوران زندگی‌اش در خانواده‌ای خیّر به دنیا آمده بود و خیرخواهی، خیرورزی و امور خیریه را از پدر آموخته بود اما فعالیت‌های مدرسه سازی او بعد از درگذشت امیرحسن و عروسش در سانحه تصادف آغاز شد.

او خانه پسر و عروسش را فروخت و به نام آنها مدرسه ساخت و این مسیر را ۲۲ سال ادامه داد؛ همچنین او به همراه تعدادی از خیرین از جمله پایه‌گذاران جامعه خیرین مدرسه‌ساز کشور است که اکنون در سراسر کشور، مجامع خیرین فعالیت دارند و با قدرت به امر مقدس مدرسه‌سازی برای فرزندان این مرز و بوم می‌پردازند.

اما برای حافظی، آنچه اهمیت داشت جذب خیرین بیشتر برای مدرسه‌سازی بود؛ چهره‌ای که او از خیرین مدرسه‌ساز می‌ساخت، آنقدر پُرابهت، جذاب و زیبا بود، که قلب‌های زیادی را به آن سمت می‌کشاند؛ همین ابهت موجب شد که جامعه خیرین مدرسه‌ساز چون درختی تناور، در تمام استان‌های کشور ریشه بدواند و به گفته مسؤولان آموزش و پرورش، نیمی از مدارس کشور توسط خیرین یا با مشارکت آنها احداث شود. آری اینگونه «حافظی» پدر مدرسه‌سازی ایران شد. او خیر مدرسه‌ساز و بنیانگذار جامعه خیرین مدرسه‌ساز کشور نیز هست.

 او سرانجام در تاریخ ، ۲۱ خرداد ۱۳۹۸، چشم از جهان فرو بست. محمدرضا حافظی در سال‌‌های پایانی عمر درگیر بیماری شد .اما همین که یک مقدار بهبودی حاصل می‌شد، به سراغ کار خیر مدرسه‌ساز می‌رفت و از این استان به آن استان سفر می‌کرد.

دوستانش و دیگر خیرین مدرسه‌ساز، همواره از او به عنوان مرد شماره یک مدرسه‌سازی نام می‌برند و همچنان در همایش‌ها و جلسات، نامش چون ستاره‌ای پرنور می‌درخشد.

او رفت اما مسیری که او و دیگر خیرین مدرسه‌ساز با گذشت از اموالشان، روشن کرده‌اند، اینک خیرین دیگری را جذب کرده است و خیرین جدید در آن مسیر، همچنان پُر تردد هستند.

اواخر عمر به سختی راه می‌رفت اما در سخنرانی‌ها همانطور پرشور و انرژی بود و همان شوق اولیه برای احداث سرپناه ایمن جهت تحصیل فرزندان سراسر ایران را داشت.

اما کم‌کم شرایط جسمانی‌اش به‌گونه‌ای شد که دیگر توانش را گرفت و در نهایت روز 21 خرداد چشمانش را برای همیشه بر زندگی فانی بست.

حافظی رفت اما پرونده کار خیر مدرسه‌سازی بسته نشد؛ او نهالی را سال‌ها پیش کاشته بود که اینک چون درختی تناور شده و ریشه‌هایش در جای جای کشور پیش رفته است.

نزاکت اللهیاری