به نظر من با توجه به بودجه ای که در اختیار دولت هست باید توجه اساسی به مدرسه سازی شود. دولت در بخش های دیگر صرفاً کمک کند و با ظرفیت بیشتری به مدرسه سازی برسد، چون هر مدرسه ای که درست شود به طور قطع، بدانید که حداقل   ده درصد یک زندان بستهمی شود، البته یک حداقل ده درصد از پرونده های دادگستری هم کم می شود.

 

 

ما هدف مان این است که فرزندان مان را بزرگ‌تر کنیم، یعنی با علم بزرگ کنیم وگرنه به مشکل بر می خوریم. بچه های ما معصوم و باهوش هستند. از هوش مادرزادی برخوردارند من ازاینکه ایرانی هستم افتخار می کنم. به نظر من باید دانش آموزان را در آموزش و پرورش تحویل بگیریم این طور نباشد که هرکس توان مالی داشت ارتقا پیدا کند، معلم خصوصی بگیرد و پیشرفت کند و هرکس تمکن مالی نداشت، بی سواد و بی دانش بماند؛ باید روی سیستم آموزشی به طور بنیادی کار شود.

ازدواج و تکامل شخصیت دکتر امامی

همسر من دکتر مهین نویدی، پزشک متخصص در سال ۶۰ ،۶۱است. حاصل ازدواج مان یک دختر به نام مروارید است که در حال حاضر در آمریکا زندگی می کند و متخصص ارتودنسی است.

به نظر من انسان خلقت اش و آمدنش دست خودش نیست، اما نحوه ی زندگی و چیزهایی که در اختیارش قرار می گیرد در دست خودش است. همسر من بهترین مشوق و پشتیبان من بود. در تمام مراحل زندگی به خصوص در مدرسه سازی. همسرم در سال ۱۳۹۶ به رحمت خدا رفت در آرامگاهی نزدیک یکی از مدارس به خواب ابدی فرو رفت. دو مدرسه مجهز به نام دکتر مهین نویدی و حضرت ابوالفضل در نزدیکی جاجرود بنا کردم. زمان فوت همسرم مدرسه ی سعید آباد جاجرود نیمه کاره بود که نزدیک ۱۵ هزار نفر در مراسم تشیع همسرم شرکت کردند. بدون اینکه دعوت یا انتظاری بوده باشد به طور کاملا خود جوش انجام شد.

 

من فکر می کنم آن جمله ای که گفتند پشت هر مرد موفقی یک زن موفق است، کاملاً درست گفته اند چرا که کسی می تواند موفق باشد که یک زن توانمند پشت اش باشد. همسرم فردی بسیار بسیار نمونه و شخصیت متعالی داشت، بعد از فوت اش خیلی از افرادی که سر مزار می آمدند و برایش دعا می کردند و می گفتند، هزینه تحصیل ما را به عهده داشت. مدرسه سازی در واقع راه همسرم هست که من ادامه می دهم؛ همسرم تمام ثروت خود را وقف امر مدرسه سازی کرد.

خدمت شیرین

بیایید سرنخ ها را بهم متصل کنیم، مدرسه محل رسیدگی به جوان هاست. جوان ها از دل مدرسه بیرون می آیند، راه شان را پیدا می کنند، پی ریزی اولیه را باید تشکیل بدهیم و بنا را آنها می سازند. ما نباید متوقف شویم، ما باید به جوان ها فرصت رشد بدهیم. همسرم در زمانی که بیمارستان بود به پرسنل بیمارستان کمک می کرد، بعدها به این فکر افتادیم که مدرسه سازی را انتخاب کنیم، این شد که به سازمان نوسازی مدارس مراجعه کردیم، با مسئول آنجا صحبت کردیم، حدودا سال ۷۹ بود که  آنها ۱۵محل را به ما معرفی کرد و بیشترش قابلیت ساخت نداشت، چون هرکس ما را به سمت آشنای خودش معرفی می کرد، یک کسی آنجا بود که گفت اگر مدنظرتان منطقه محروم است، می توانید در حاشیه تهران بسازید، مناطق کم برخوردار در الویت هستند، تحقیقات که کردیم متوجه شدیم مناطق بسیار محروم هستند و اولین مدرسه راهنمایی را با نام «حضرت ابوالفضل» بنا کردیم. بعد از آن به این فکر افتادیم که خب اینها از مدرسه ابتدایی فارق شوند برای دبیرستان کجا تحصیل کنند. با کمک همسرم یک دبیرستان ساختیم. بعد چند سال آمدند و گفتند ما کمبود فضای آموزشی داریم، ما یک مجتمع ۲۳ کلاسه نیز ساختیم.

مدرسه سازی، تنها چیزی بود که به من آرامش داد، هرموقع دلم می‌گیرد، می روم در حیاط مدرسه می نشینم؛ دم غروب بهترین زمان برای من محسوب می شود. من چهار مدرسه در پردیس ساختم و در تمام مناسب های مدارسم شرکت می کنم. خوشحالم که با ساخت مدرسه سطح سواد آن منطقه بالاتر رفته است. اگر دوباره به دنیا بیایم بازهم مدرسه سازی می کنم اما این بار زودتر شروع می کنم. از خدا می خواهم تا آنجایی عمر دهد که بتوانم چهارده مدرسه بسازم.

 

من دانش آموزان را بچه های خودم می دانم؛ به کوچک ترین مسائل آنها اهمیت می دهم. در حوزه ی مدرسه یاری از ویلچر تا غذای که دانش آموزان می خورند، توجه ویژه دارم. برای تابستان و مهرماه کفش می خرم حتی یک روز یکی از دانش اموزان دختر آمد و گفت: می‌توانم با اجازتون در مدرسه مراسم عروسی ام را بگیرم؟