معصومه شاکری شمیرانی، متولد و ساکن تهران است اما فعالیت های مربوط به مدرسه سازی را در استان البرز انجام میدهد. وی زندگی مشترک با همسرش را که فرهنگی بوده و دغدغه کمبودهای آموزشی داشته ، عامل مهمی در ورودش به امر مدرسه سازی می داند.

گفت و گو با او در ادامه می آید.

این خیر مدرسه ساز می گوید: خیلی ها تصور می کنند بیشتر افراد مسن به سبب حال و هوای مخصوص دوران سالخوردگی به کار خیر از جمله مدرسه سازی روی می آورند. باید بگویم در میان خیران مدرسه ساز افراد جوان هم زیادند. خود من این توفیق را داشتم که از جوانی در مسیر مدرسه سازی قرار بگیرم. البته پیش از آن و در نوجوانی هم در کارهای خیر مشارکت داشتم. با این حال به دلیل اینکه همسرم (مرحوم مسعود شمیرانی) فرهنگی بود و خواه ناخواه در جریان موضوعات آموزشی قرار می گرفتم، کم کم مشغول فعالیت در این زمینه شدم. در خانواده پدری سال ها در مراکز مختلف خدمت خالصانه داشتم. خانواده ام هم همواره مشوق و پشتیبانم بودند. بعد از اینکه همسرم فوت کرد، علاقه مند شدم مدرسه ای به نام او بسازم.

وی ادامه می دهد: معتقدم رسانه ها نقش تأثیر گذاری برای تشویق مردم به مدرسه سازی دارند. علاوه بر این خود مردم هم می توانند نقش بی بدیلی داشته باشند. یعنی ارتباطات چهره به چهره نیکوکاران مدرسه ساز با مردم و همه کسانی که پیشینه و زمینه نیکوکاری دارند، آنها را تشویق و ترغیب به انجام چنین کاری میکند.

شمیرانی می گوید:افراد جامعه ما از نیازهای آموزشی و زمینه های نیکوکارانه ای که در این زمینه وجود دارد یا کاملاً بی اطلاعند یا اطلاعاتشان سطحی و محدود است. از اینرو واقعا نیازمند آشنا کردن مردم و اطلاع رسانی به آنها در این باره ایم. همان طور که گفتم رسانه های جمعی در این باره نقش و  وظیفه بزرگی دارند. البته اعتقادی به تبلیغات شعاری و بخشنامه ای ندارم. مدرسه سازی یک کار دلی و حسی است. از این رو باید عواطف و احساسات مخاطب با این موضوع درگیر شود. مثلاً به وسیله یک فیلم داستانی، با سرود و خلاصه در پوشش هنر این حس به مردم القا و منتقل شود.

 او تصریح می کند: با شناختی که از مردم دارم، آنها نسبت به نیازهای همنوعان و هموطنانشان بی تفاوت نیستند. اگر حرکت عمده ای برای مدرسه سازی در همه بخشهای جامعه مشاهده نمی شود، قطعاً علت آن کم کاری در زمینه اطلاع رسانی و ارتباط گیری است. در حال حاضر یکی از مهمترین نیازهای کشور را، فضای آموزشی امن و استاندارد می دانم. این را هم در نظر بگیرید که مدرسه سازی بایک تیر چند نشان زدن است. می گویند که ساخته شدن هر مدرسه ای برابر با بسته شدن یک زندان است. وقتی کودکی را به مدرسه می فرستیم در واقع مسیر بیراهه را برای او مسدود کرده ایم.

این خیر نیک اندیش ادامه می دهد: روپوش مدرسه برای هر کودک و نوجوانی زیباترین لباس است. هیچ کودکی نباید کودک کار یا باز مانده از تحصیل بماند. محرومیت هر کودکی از تحصیل همان قدر که بازماندن او از طبیعی ترین حقش است، محروم شدن جامعه از آینده روشن او هم به حساب می آید. کسی که مدرسه ای را در نقطه ا ی محروم بنا می کند خنده را به لب های نوباوگان این کشور هدیه می دهد. پدر و مادری را که مجبور بوده اند کودکشان را برای تحصیل به مدرسه ای در دور دست ها بفرستند از دلهره دائمی می رهاند. به جنگ جهل می رود. قدم در راه دانش و روشنی برمی دارد و این مسیر را برای دیگران هموار میکند.

شمیرانی خاطر نشان می کند: نیکوکار مدرسه ساز صرفاً یک سازنده نیست. کسی است که غم مردم را دارد و رنج هیچکس را بر نمی تابد. با هر خیر مدرسه سازی که گفت و گو کنید از لذت بی انتهای این کار میگوید. این در واقع پاداشی است که خداوند به افراد نیکو کار میدهد. برخی افراد با هر جان کندنی که هست در پی مال اندوزی اند. خیلی ها پول های کلان خرج می کنند. به سفر خارجی می روند، اسیر تجمات می شوند، مهمانی های سرشار از اسراف و چشم و همچشمی برپا می کنند تا بلکه لذت ببرند و البته هیچ گاه به لذت درونی نمی رسند. نیکوکاری اما بالاترین لذت ها را در پی دارد. لذتی که همیشگی و روز افزون است.