به گزارش خبرنگار جامعه خیرین مدرسه ساز کشور ، هرقدر نامهربانی بر سر جامعه سایه بیندازد، هر اندازه مردم از بی‌مهری و بی‌رحمی  نسبت به یکدیگر صحبت کنند، با حسرت از گرمای دل‌ها در گذشته حرف بزنند و سردی فضای مجازی را تاب نیاورند؛ اما هنوز افراد بسیاری، چراغ مهربانی را روشن نگه داشته‌اند تا دنیا برای دیگران نیز زیبا جلوه کند. دکتر محمدرضا اسپرورین یکی از همان افراد است. مهربانی او، یک یا چند نفر را دربرنمی‌گیرد، بلکه نسل به نسل منتقل می‌شود، چراکه تلاش کرده اثری جاودانه از خود به‌جای بگذارد.

دکتر اسپرورین عضو هیات مدیره جامعه خیرین مدرسه ساز کشور و رئیس مجمع خیرین مدرسه ساز استان البرز، یکی از هزاران نیکوکاری است که سرچشمه را نشانه رفته و با ساخت مدرسه، سعی در کمک به کودکان امروز و آینده‌سازان فردا دارد. نخستین مدرسه را در یکی از محروم‌ترین نقاط کشور ساخت تا قدمی هرچند کوچک به سوی تحقق عدالت آموزشی بردارد. سال 1374 کودکان یکی از روستاهای اطراف آشار استان سیستان و بلوچستان به همت دکتر اسپروین توانستند طعم سوادآموزی را بچشند. او هزینه ساخت مدرسه روستایی را با حقوق دریافتی از طرح پزشکی پرداخت کرد و بعد از گذشت نزدیک به ربع قرن، 69 مدرسه، درمانگاه و طرح پژوهشی را به سرانجام رساند.

این خیر نیک اندیش ، محدود به جغرافیای خاصی نبوده و در هراستانی فقدان مدرسه را حس کرده، دست به کار شده؛سیستان و بلوچستان، کهگیلویه و بویراحمد، کرمان، کرمانشاه، گلستان و ... از خدمات او در قالب مدارس کانکسی و مراکز بهداشتی دومنظوره  بهره‌مند شده‌اند. او در مناطق سیل‌زده و زلزله‌زده هم حضور داشته و با راه‌اندازی بنیاد خیّرین اسپروین به کمک کودکان آسیب‌دیده شتافته است.

رئیس مجمع خیّرین مدرسه‌ساز استان البرز از حقی که ایران بر گردنش دارد، صحبت می‌کند و به ما می‌گوید: «سعی کرده‌ایم تمام مناطق ایران را پوشش دهیم و آن‌چه از دست‌مان برمی‌آید برای کشورمان انجام دهیم. ما از مالیات این کشور به جایگاه کنونی رسیده‌ایم و باید به‌نوعی لطف مملکت را به مردم برگردانیم. تمام مشکلاتی که در کشورهای روبه‌رشد، در حال توسعه و جهان سوم وجود دارد، به‌دلیل نقص یا نبود بستر فرهنگی مناسب است. بستر فرهنگی در کشوری ایجاد می‌شود که سطح سواد با آرامش برای مردم مهیا باشد. دولت‌ها تلاش خود را انجام می‌دهند،اما از آنجایی که رشد جمعیت سریع‌تر از روند ساخت مدارس است، نیاز به حرکتی جمعی و جدی احساس می‌شود.»

وی ادامه می دهد: مرحوم دکتر محمدرضا حافظی در سال 1378 به کمک مهندس حبیب‌الله بوربور و دیگر نیکوکاران، مجمع خیّرین مدرسه ساز کشور را راه‌اندازی کردند و نیاز به ساخت مدرسه را در قالب تشکلی، رسمیت بخشیدند. این تشکل با همت دکتر حافظی و دیگر خیّرین همانند دکتر ناصر قفلی تا به امروز پیش آمده است. رؤسای مجامع خیّرین استان‌ها و دیگر خیّرین دست به دست یکدیگر داده‌اند و جامعه خیّرین مدرسه‌ساز ایران را به پرتعدادترین NGO جهان بدل کرده‌اند. 22 هزار و 200 خیرمدرسه‌ساز که حداقل یک مدرسه ساخته‌اند، در کنار یکدیگر جمع شده‌اند و نزدیک به 630 هزار همیار مدرسه‌ساز نیز که مبالغی از 50 هزار تومان تا چند میلیون تومان برای کمک به ساخت مدرسه کمک کرده‌اند، آنها را همراهی می‌کنند.

دکتر اسپرورین، لذت کمک به ساخت مدرسه را وصف‌نشدنی می‌داند و می گوید: «لذت مدرسه‌سازی به‌گونه‌ای است که ناخودآگاه ادامه‌دار می‌شود. وقتی فردی حتی یک نیمکت می‌خرد، به‌قدری لذت می‌برد که دوست دارد همیاری خود را ادامه دهد، تا جایی که خدا توفیق دهد و حداقل یک کلاس درس بسازد.»

عضو هیات مدیره جامعه خیرین مدرسه ساز ،وقتی نخستین مدرسه را ساخت تنها 24 سال سن داشت؛ اما اکنون شاید لذت‌بخش‌ترین بخش ماجرا، مواجهه با مردان و زنان موفقی باشد که تحصیل را با حضور در کلاس‌ها و مدارس ساخته‌شده به دست او آغاز کرده‌اند. هزاران هزار کودک در روستاها و شهرهای دور و نزدیک هستند که وی  حتی یک بار نیز آنها را ندیده است .

او می گوید: با توجه به گسترش شبکه‌های اجتماعی، بسیاری از بچه‌ها توانسته‌اند پیدایم کنند. برایم پیام می‌گذارند، چند تن از آنها را نیز حضوری ملاقات کرده‌ام. گاهی به مدارس هم سرکشی می‌کنم و بچه‌ها را می‌بینم. سال گذشته نفر دوم کنکور از مدرسه‌ای برخاست که خدا توفیق داده بود به دست من ساخته شود.»

دکتر اسپرورین سعی کرده امانتی را که خداوند در دست او قرار داده، به‌خوبی حفظ کرده و به دست بنده‌های نیازمند برساند. او می گوید: «همه ما امانت‌دار مال و موقعیتی هستیم که خداوند در اختیار مان می‌گذارد و باید به بنده خدا برسانیم. خداوند بی‌نیاز است؛ اما انتظار دارد به بنده‌اش کمک کرده و خوشحالش کنیم. این حس با هیچ لذتی قابل مقایسه و تعویض نیست.»

رئیس مجمع خیّرین مدرسه‌ساز استان البرز معتقد است ؛برای خیّر بودن، پول لازم نیست؛ بلکه باید دلِ خوب داشت .«کارگر کارخانه‌ای چهار سال است به‌صورت مداوم می‌آید و یک نیمکت به ما اهدا می‌کند. ارزش کار او از منِ حقیر صدها برابر بیشتر است، چراکه با حقوقی یک میلیون و پانصد هزار تومانی چنین کاری انجام می‌دهد.

این خیر نیک اندیش ادامه می دهد: با وجود کاهش رشد جمعیت در ایران، هر سال به حدود هزار کلاس درس جدید در کشور نیاز داریم، پس هرقدر دغدغه‌های آموزشی را بکاهیم و افراد جامعه بتوانند با راحتی بیشتر درس بخوانند، سطح فرهنگ عمومی جامعه را بالا خواهیم برد. اگر ایرانی و مسلمان هستیم و دوست داریم کشورمان را در مدارج بالا ببینیم، ابتدا باید سطح فرهنگ را بالا بکشیم.»

مهدی فیضی